Op dinsdag 16 juli kozen twaalf mensen en twee schippers het ruime IJsselmeersop met de Compaen. Zes mensen die beperkingen hebben in horen en zien en zes mensen die dat niet hebben en daarom begeleiders heten. Uw scheepsjournaalschrijver is van zichzelf blind en in toenemende mate slechthorend.
Het water klotst tegen de romp, de wind laat de zeilen bollen. De zon, die houdt zich schuil tot we ongeveer weer thuis zijn. Aai mijn sextant vergeten, hoe weten we nu waar we zijn? Nou ja, gelukkig is de boot voorzien van moderne middelen om te weten waar we zijn en van twee bekwame vrijwillige schippers die wel goede ogen en oren hebben en weten hoe het gebied rond Lelystad in elkaar zit.
We varen naar Urk, en terug. Dat is goed te doen met deze wind, en in de tijd die we hebben, van tien tot vier. Een gezellig lekker dagje op het water, en meehelpen met zeilen of sturen mag maar hoeft niet, staat op de website en vertellen de beide schippers aan het begin van onze dag. Veiligheid voor alles, dus lopen we met zwemvesten om over de boot. Zinken, of te water geraken, het is tot nu toe nog nooit gebeurd vertellen de schippers, maar … Ook op dit ogenschijnlijk ongevaarlijke binnenmeer kan het weer snel veranderen vertelt één van de schippers die ik, staande aan het stuurwiel, herstel, roer, met graagte uithoor over de boot, onze koers, wie ze zoal aan boord krijgen, waarom ze dit werk doen, kortom zoals de Engelsen zeggen, ‘what makes them tick’. Intussen worden achter mij onder de bemanning de allerlaatste rantsoenen scheepsbeschuit, zout spek en drabbig water uitgedeeld. Wat zijn ook weer de symptomen van scheurbuik?
“Wil jij een stuk schrijven voor de website van Zeilen met Visie, maar het moet wel een beetje kloppen hoor”, vroeg de schipper aan mij. Vooruit dan maar, de waarheid. Te veel boeken over de oude zeilvaart gelezen Theo. Niks drabbig water niks scheepsbeschuit, maar lekkere koffie, en veel zelfgemaakt eten en veel geanimeerde gesprekken tussen de opvarenden en met de twee schippers. Af en toe kraakt de radio van de kustwacht over het dek en krijg ik net mee dat we vandaag toch nog kans maken om thuis te komen zonder laveren of hozen om de boot drijvende te houden. Eigenlijk was het gewoon rustig weer met windkracht 4, en terug zelfs wat minder, richting noordwest.
Zoals ze zelf op hun website aangeven is het schip geschikt voor gehandicapten. Zelf kwam ik deze ‘geavanceerde’ aanpassing tegen: één plakkertje op het roer, één op het frontje erachter. Als die in elkaars verlengde liggen, is het recht-zo-die-gaat vertelt de schipper me. En verder vertelde hij geamuseerd en licht onder de indruk over een groep blinden en slechtzienden waarbij één iemand zijn smartphone als een kompas gebruikte. Bij een afwijking naar links of naar rechts werd dat gemeld. Een blinde die een boot bestuurt … dat is toch wel iets aparts, vond hij. Ik dacht al verder en wilde mijn oude Nokia meteen inruilen voor een smartphone om hetzelfde te kunnen. Maar bedacht ook dat het voor een behouden reis ook zijn nut had om andere schepen op tijd te ontdekken. Goed, er is nog iets te verzinnen voor de toekomst.
Op de terugweg: “Wie wil er nog hartige taart”, “Ik heb nog een heleboel worst over”, “Ik wil niet meer met al die koeken naar huis hoor …” Iedereen voelt zich ontspannen, welkom, en op zijn gemak. Ik ook, en daarom overweeg ik in navolging van die “Muiterij op de Bounty” het schip over te nemen zodat wij voorlopig niet naar huis hoeven. Maar als ik zo de stemming peilde, zat die muiterij er bij ons echt niet in. Daarvoor hadden we het te goed.
Twee opmerkingen voor dit scheepsjournaal wil ik nog kwijt.
1: Meehelpen mag, en, je kunt nat worden, waren twee opmerkingen van de schippers. Nat worden? Ik had niets anders verwacht op een zeilboot. Meehelpen, ik zou niets anders verwachten op een boot. Voor mij was dit ietsjes te vrijblijvend. Maar als ik de verhalen van één van de schipers zo hoorde krijgt de Compaen een zeer diverse groep mensen aan boord voor wie een tocht op het water al een hele ervaring is.
2: Veiligheid voor alles, klaar. Maar ik dacht af en toe wel na een evenwichtsoefening op de netten, laat mij maar ietsjes meer vrij in het ontdekken van de boot.
Maar, voor alle duidelijkheid, het is een leuk en mooi initiatief, de hartelijkheid van de schippers is overduidelijk en de sfeer is goed.
Compaen, dat is iets als, metgezel, vriend, collega … De naam en het initiatief kloppen daarmee helemaal.
En tot slot:
Nog een suggestie voor een sponsor: in Den Haag is een bierbrouwer met de naam … Kompaan. Ik zou toch zeggen, het zou die mensen sieren om naast een oorlam, ook een vriendelijk sponsorbedragje over te maken …
Met dank voor de dag en het initiatief.
