De juiste koers, met de wind in onze rug

Op 10 juli 2019 verlaat de Compaen, de haven van Lelystad. Een klein stukje op de motor, maar al snel worden de zeilen gehesen. Een bijzondere zeilboot, met twee rompen, twee drijvers, twee roeren, twee trampolines, één mast van 16 meter hoog. Ruw berekend beslaat het totale oppervlak van grootzeil en fok zo’n 100 vierkante meter. Aan boord: acht leden van de Oogvereniging, twee begeleiders en drie schippers van de eigenaar van de boot: stichting Zeilen met Visie.

Al snel sta ik aan het stuur – eigenlijk het dubbele stuur. Ik sta in de vaarrichting en voel de wind zachtjes van schuin rechts achter me blazen. Het stuur, waar ik direct achter sta, is voor het achterste roer. Dit moet ik recht houden. Dit is te voelen aan een pijlvormige sticker aan de bovenkant van het stuur. Het tweede stuur draai ik af en toe bij, om onze koers bij te stellen. Dit doe ik natuurlijk op aanwijzingen van onze schippers. We zeilen op het gemakje richting de haven van Urk. Dat stuur recht houden kan ik met twee vingers.

Aan boord zijn vijf jongeren van de Oogvereniging die elkaar al wel via digitale weg kennen, maar elkaar vandaag voor het eerst in levenden lijve ontmoeten. Met smartphones en bluetooth speakers zorgen zij voor de muzikale begeleiding. Ze hebben een zeer afwisselende playlist samengesteld, waar jong en oud van geniet. De jongeren krijgen ook belangstelling voor het stuurwerk en ik sta mijn plaatsje af. Maar blijf geïnteresseerd luisteren, wanneer zij gaan proberen met hun iPhones de koers te bepalen. Blindsquare meldt trouw om de paar minuten dat we noordoost varen. En dat blijkt de goede richting om Urk te bereiken. Helaas wijken de kompas- en GPS-richtingen van de iPhones wel af van het kompas aan boord. Dus bijstellen van de koers kunnen we hier niet op baseren. Na een tijdje gaan een aantal van ons relaxed op zitzakken op één van de trampolines zitten. Je hoort het water onder je door ruisen.

Eenmaal op Urk, willen we naar de vuurtoren. Met één begeleider in de spits gaan zeven leden van de Oogvereniging op weg. We beklimmen de steeds smaller wordende trap en op het balkon genieten we van geluid en gevoel van de wind en het geluid van het water dertig meter onder ons. Wanneer we teruglopen, begint het te regenen. De schippers begroeten ons: “Goed nieuws, droger wordt het vanmiddag niet”. Sommigen gaan nu naar binnen in de kajuit en het grootste deel van de groep kruipt knus bij elkaar onder het afdakje. Alleen de schippers en één vrijwilliger blijven, gehuld in zeilpak, buiten.

Op de motor voeren ze ons weer het IJsselmeer op. En dan onverwachts gaat de motor uit. We gaan toch nog een stuk zeilen. Het regent niet meer zo hard en ik ga weer aan het dubbele stuur staan. De boot deint duidelijk meer dan ’s ochtends, je hoort het water veel beter en we varen best snel met deze windkracht drie. Zelfs sneller dan op de motor! Het lukt me niet meer met twee vingers om het achterroer recht te houden; daar moet ik nu behoorlijk kracht voor zetten. De wind komt schuin van links voor en dat betekent dat we moeten laveren, een soort zigzagkoers om uiteindelijk weer in Lelystad aan te komen. Een gewone zeilboot gaat vaak overstag bij zo’n koers. Maar de Compaen niet. We gaan shunten! De giek met zeil wordt rond de mast gedraaid en zo varen we in feite achteruit, waarna we met het roer de koers kunnen bijstellen. Zo’n boot, een prauw, kan voor- en achteruit zeilen. Maar het shunten is nog niet zo eenvoudig.

Daarna trek ik me ook weer terug onder het afdakje, waar het steeds gezelliger wordt. We zingen met z’n allen mee met Guus Meeuwis: “Om de juiste koers te varen, met de wind in onze rug, geniet met volle teugen…”

En dat deden we, ondanks de regen!

Wim Pierik

Reacties zijn gesloten.